boter
Tegenwoordig zijn er veel programma's op de televisie die het leven tonen zoals het is. Op fictie zijn we wat uitgekeken en ten slotte is het echte leven net zo boeiend. We reizen mee in de wagen van de verkeerspolitie en volgen hun gesprekken met overtreders. We leren wat dierenverzorgers meemaken in de zoo, over het dieet van de dieren, hun gedragingen, hun ziektes. Of we volgen een werkdag van een douaneambtenaar op de vlieghaven. Of, zoals nu: een dag op de spoedafdeling.
Het vrouwtje was bijna tachtig. Gabrielle heette ze, denk ik. Haar man was even naar de winkel en toen had ze het trapladdertje bijgehaald om te reiken naar iets dat op het hoogste schap stond. Maar het laddertje was weggegleden en het vrouwtje was gevallen. De buren waren op haar geschreeuw toegelopen gekomen en hadden de spoeddiensten gebeld. Nu lag ze in het ziekenhuis, met veel pijn en haar gezicht helemaal onder het bloed. Haar echtgenoot kwam toe en zijn eerste woorden waren: “Wat hebt ge me nu weer aangedaan?”. Daarna natuurlijk: “Ge hadt toch kunnen wachten tot ik thuis was!” Daarna: “Dat ladderke, daar komt gij niet meer op, zulle!”. En toen: “Die boter, had ik die in de frigo moeten zetten?” Met dat zinnetje werd de dictator op eentweedrie een zwakkeling, die nooit een vinger uitsteekt in de keuken. Niet, op geen enkel ogenblik vroeg hij iets in de stijl van: gaat het, hebt ge veel pijn, kan ik iets doen. Na de echtgenoot kwamen de dochter en de tante toe, met dezelfde terechtwijzigingen en dreigementen, alleen bezig met zichzelf en zonder de minste vorm van empathie. Ze vonden het de moeite om te vertellen waar zij waren toen Gabrielle viel, en hoeveel moeite zij hadden moeten doen om tot in het ziekenhuis te geraken. Geen plaats voor medeleven.
Het vrouwtje is weken in het ziekenhuis moeten blijven. Haar wonden in het gezicht waren snel verholpen, maar ze had ook een pols over, en haar been was gebroken, net onder de knie waar al een prothese zat. De laatste beelden toonden haar drie maanden later. Gabrielle is een pront madammeke, goed ter taal en ogenschijnlijk helemaal genezen. Fysiek is ze er helemaal bovenop. Alleen jammer voor haar dat ze met zo‘n huisgenoten en familieleden verder moet.
Het leven zoals het is: het is niet echt van belang waar de boter staat. Wat ik wel weet is dat iemand die oprechte aandacht van zijn huisgenoten krijgt, zonder verwijten, zonder voortdurend met zijn tekortkomingen geconfronteerd te worden, met zijn gat in de boter gevallen is.
