de kapotte telefooncel

In Damme liep van september tot oktober 2021 een tentoonstelling in het kader van het kunstenfestival onder de titel “Niemand is een eiland”. Op verschillende locaties in de stad waren er kunstwerken te zien, en het oude hospitaal was een galerij geworden. Jonge kunstenaars hadden daar elk een kamer toegewezen gekregen waarin ze een of meer werken konden tonen. Mijn man en ik zijn daar geweest, natuurlijk, en we hebben ervan genoten. Dat bezoek maakte een oude wens in me wakker. Het project sluit heel kort aan bij wat ik zelf droom: kunst naar de mensen brengen, hen ertoe verlokken kunst te appreciëren en zelf te maken. In de opeenvolgende edities van Hartstocht zijn jonge mensen kort bij dat ideaal gekomen. 

Sinds dit najaar is in mijn voortuin een tekst in cortenstaal te lezen: “Niets bestaat dat niet iets anders aanraakt”. Dat is een quote uit de roman “Bezonken rood” van Jeroen Brouwers. Het geeft inhoudelijk exact hetzelfde aan als “Niemand is een eiland”: we zijn met elkaar verbonden, we hebben elkaar nodig. In mijn nieuwe job wil ik daar – letterlijk – werk van maken.

Bij het cultuurhuis Stichting Ijsberg in Damme hoort een tuin. In die tuin stonden in het najaar van 2021 een aantal oude rode telefooncellen, van het type dat stilletjes weggehaald is uit onze steden toen we allemaal een gsm kochten. Daar kon je een dichter aan de lijn krijgen. Gewoon de haak afnemen en je kon al een intiem moment hebben met Bart Moeyaert, die je een gedicht in je oor fluistert. 

Nog een andere telefooncel drong zich deze maand naar voren. Kan het toeval zijn? Ik las het boek van Laura Imai Messina “Dingen die we toevertrouwen aan de wind”. Dat vertelt het verhaal van een oude man in Japan die een kapotte telefooncel in zijn tuin gezet heeft. Mensen die een familielid verloren hebben in de tsunami komen daar om met hun geliefden te communiceren via de wind. Op die manier leren ze omgaan met hun verlies. 

Misschien staat er ergens nog een oude, rode telefooncel die door de tijd is versleten en door de mensen vergeten. Misschien kan jij wel helpen die naar mijn tuin te verhuizen. In ruil mag je dan levenslang gratis met de wind komen praten.