goochelen

Het was een mooi feest. Receptie, koude tapas, warme tapas met vis, warme tapas met vlees en een dessertbord. En een goochelaar. Ik zat tijdens zijn optreden op de hoek van de eerste rij, met mijn dochtertje op mijn knie. Daar is ze ongeveer dertig seconden blijven zitten. Een valies klapte open, ze schrok en ging toen vlug aan papa’s broekspijp hangen.

Vanop mijn plaats kon ik alles goed zien. Ik heb gezien dat ik het niet gezien heb. De goochelaar toverde een paar duifjes tevoorschijn. Waar vandaan? Hij haalde visjes in water uit een zakdoek. Waar vandaan? Hij veranderde de duifjes in een konijn. Waar kwam het konijn vandaan? En waar gingen de duifjes naartoe? Na de show kwam ons dochtertje weer naar voor om het konijn te aaien. Ja, het was echt! Ik bleef zitten. Waar waren de duifjes? Op de bodem van de doos was hooguit een ruimte van twee centimeter!

Toen ik een kind was, begreep ik het ook al niet. Ik zat in een goochelshow en wist wel zeker dat hier iets gebeurde dat geheim was. Later, als ik zelf groot was, zou ik begrijpen waar de duifjes, de vissen en het konijn vandaan kwamen. Maar toen later kwam, zat ik altijd te ver. Tot nu. Alle voorwaarden waren perfect. Ik zat er met mijn neus op, in een goede hoek. Ik liet me niet afleiden. Als de goochelaar naar het venster wees, bleef ik strak naar zijn mouw en zijn jas kijken. Maar ik zag niets. De goochelaar was ook een ontgoochelaar. Hij liet me achter met het besef dat ik het geheim nooit zou ontsluieren.

Als je jong bent, denk je vaak, misschien onbewust, dat je het later zal weten, dat het later zal zijn zoals je wil, dat je later orde op zaken kan stellen. Dikwijls ligt die oplossing in de tijd. Het kind van het zesde dat je altijd plaagt gaat naar het secundair. Opgelost. Je gaat op kot en hoeft je niet meer voor alles te verantwoorden. Opgelost. Je vervelende collega gaat met pensioen. Opgelost. Als je ouder wordt, besef je geleidelijk dat definitieve oplossingen nooit komen. Er komt nooit eens een moment dat alles duidelijk, zichtbaar en verklaarbaar is. De problemen herhalen zich of worden erger. Uiteindelijk besef je dat het probleem bij jou ligt. Dan zal je je eigen leven moeten vastpakken, niet wachten op antwoorden of goocheltrucs die anderen aanreiken, maar zal je zelf een antwoord of een konijn uit je mouw moeten schudden. Of zeggen we beter “mogen” schudden?