vasthouden

Ik denk terug aan de wondere tijd van mijn zwangerschappen. Voor mij waren het periodes van superveel energie. Ik verkeerde in een permanente staat van blijdschap. Ik kon alles aan. Ik heb hele mooie herinneringen aan de zomer van 2000, de eerste sensaties van een nieuw leven, de aandacht van mijn omgeving. In 2004 liep ik in Portugal halfweg mijn zwangerschap in een barre omgeving bij drieënveertig graden op zoek naar een landschapsmonumentje op drie kilometer van de auto. In de verte zag je de bosbranden. Op geen moment vond ik dat te warm, te ver of te gevaarlijk. Niets was me te moeilijk of te veel. Moeder zijn is voor mij nooit zo gemakkelijk geweest als toen het nog net niet was.

Zwangerschap is vasthouden. Moederschap daarentegen is vanaf de geboorte een lang proces van loslaten. De eerste jaren van je kinderen moet je er zo veel mogelijk zijn, ze voeden, verversen, meepeuteren en -kleuteren, ze altijd maar kundiger en zelfstandiger laten worden.  Kinderen hebben is een lang en langzaam proces van groeiende zelfstandigheid voor hen en slinkende nood aan jou. Het is aanleren, een voorbeeld zijn en op tijd terugstappen. In een eerste fase: je kind helpen, de weg wijzen, voorleven. Later, altijd maar meer: oefenen in het loslaten van je kind op het ogenblik dat het op het punt staat zijn eigen interesses te ontwikkelen en daarin een weg uit te stippelen. Aanmoedigen maar niet bemoederen. Verdwijnen naar de coulissen, klaar om bij te springen, maar alleen op het ogenblik dat je hulp gevraagd wordt. Spaarzaam zijn met advies en geen ongevraagde oplossingen aanreiken.

Onze oudste is de deur uit, de jongste heeft vorige maand een kot gehuurd. Het nest zal snel leeg zijn. Binnenkort zal het wachten zijn op het weekend, tot ze komen, of ze komen. Tevreden zijn met hun aanwezigheid, benieuwd naar hun verhaal. En erop vertrouwen dat ze het goed doen en dat ze weten dat ze altijd welkom zijn bij mama.

Zo ga ik om met mijn dochters: ik geef en ik krijg. Ik geef een thuis, een gezellige tafel en meer goede raad dan ze aankunnen. En ik ontvang. Ze houden me bij de tijd als het over muziek en films gaat, zeer zeker, maar ook met hun gedachtegoed. Ze zijn milieubewust, ecologisch, tolerant. Ze zijn kritisch. Ze zetten hun stekels op als volwassenen ongenuanceerde uitspraken doen over ras of gender. Ze laten zich niets opleggen zonder vragen te stellen. Ze willen leren van hun eigen ervaringen. Zo heb ik mijn meisjes graag: sterk en zelfstandig.

Ik wens alle toekomstige mama's, oma's en superoma's een zalige moederdag toe!