de gewonigheid

De oude moeder is overleden en wat kunnen we over haar zeggen? Ze heeft geen eretitels of doctoraten behaald. Haar voornaamste kwaliteit was haar standvastige liefde, voor haar man, voor haar kinderen en kleinkinderen. Ze was op een onopvallende manier een goed mens. Ze maakte het leven van haar huisgenoten gemakkelijk, ze was in haar gezin de kruipolie die de machinerie aan het draaien hield. Ze was er altijd als iemand haar nodig had, ze suste de ruzies, ze gaf voorzichtig wijze raad. Ze mopperde niet over rondslingerende sokken of openstaande kastdeurtjes. Met de tijd werd haar rol minder belangrijk en haar actieradius kleiner. Ze maakte nog kleine uitstapjes op familiebezoek of naar de buren, naar mensen die nog minder mobiel waren dan zijzelf. Ze had er geen behoefte aan om kwaad te spreken of om kwaad verder te vertellen. Door haar eenvoud verdiende ze de vriendschap en de waardering van anderen.

Je hoeft geen groot leven te hebben om gelukkig te zijn. Je kan de zin van het bestaan ook putten uit wat je voor de anderen kan doen, uit la petite bonté, zoals Emmanuel Lévinas het beschrijft. Je kan een leven leiden dat draait rond de anderen, niet rond jezelf. Gewoon het huishouden doen, wat winkelen, wat koken, uiteindelijk wat schuifelen tussen de zetel en de keukentafel, van de tv naar het bed. Vriendelijk zijn voor je huisgenoten. Voortborduren op de waarden van vroeger, zoals in het vers van Gezelle dat in veel huiskamers in een kader aan de muur hing: “Daar alleen kan liefde wonen, daar alleen is 't leven goed, waar men stil en ongedwongen alles voor mekander doet.”

Dirk De Wachter heeft daar nieuwe woorden voor: gewonigheid bij voorbeeld. Gewone dingen doen en op die manier verbinding vinden met je omgeving. Als koppel elke dag een klein gebaar van liefde stellen. Je ikkigheid aan de kant zetten. Samen oplossingen zoeken voor de lastigheid van het leven. Samen leuke dingen doen. En daarvoor moet je echt niet naar Sharm-el-Sheikh. Dat kan ook aan de boorden van het Schulensmeer.