e-motie

Vlaanderen is een wandelparadijs. Er is geen dorp of het heeft zijn eigen wandelingen, fraai aangegeven met kleurrijke pijltjes of geometrische figuren, meestal gaande van groen voor beginners of ouderlingen naar rood voor echte stappers. In de jaren 2020 tot 2022, die de geschiedenis zullen ingaan als de coronajaren, heeft de Vlaming al deze wandelingen uitgeprobeerd, alleen of in gezelschap, met modderschoenen, een miniflesje jenever in de binnenzak misschien, af en toe opzijstappend om de tegenligger anderhalve meter afstand te gunnen. Is het een idee van me, of zijn de mensen in de barre voorbije jaren echt een tikkeltje vriendelijker geworden bij het ontmoeten van andere wandelaars, klinkt hun groet echt wat duidelijker en hartelijker dan vroeger? Maakt miserie de mensen socialer en spraakzamer?

Wandelen past goed in de geest van de tijd, nu we bij voorkeur duurzame activiteiten ondernemen, zonder ecologische voetafdruk. Maar het kan vooral ontspannend zijn, letterlijk: het neemt je spanningen weg. Het kan je bevrijden van angst en van boosheid. Wandelend langs knooppunten kan je je gedachten uit de knoop halen. Wandelend met je partner of je beste vriendin gaan de gesprekken soms dieper dan wanneer je thuis in de zetel zou zitten, alsof wandelen niet alleen goed is voor de spieren maar ook voor de gedachten. Ligt daar niet de oorsprong van het woord e-motie, naar buiten bewegen? Je wandelt, en je gevoelens en gedachten komen gemakkelijker aan de oppervlakte. 

Wie mee is met de tijd kan voor zijn wandelingen ook de wandelapp downloaden en delen met vrienden. We lopen nooit meer verloren dankzij de toepassingen van het nieuwe begrip wandelnavigatie. Maar wezenlijk heeft wandelen niets te maken met moderniteit. Het is een oeroud, simpel gegeven. Het is zo oud als de mens.  Wellicht stapten Adam en Eva ook al hand in hand rond, langs de appelboomgaard, en leerden zij op die manier elkaar kennen.