meemoeder

Alles in functie van het milieu tegenwoordig. Onze planeet gaat om zeep, dat wordt er ons elke dag ingepeperd. Je kan niet zomaar verder leven alsof er niets aan de hand is. Je moet handelen naar het evangelie van de natuurvrienden en je oude gewoonten afleren. Bij mensen van de oudere generatie zit de schrik er goed in. Zij (wij) ontwikkelen nieuwe kwalen, gewoon uit angst om verkeerd te doen. Joël De Ceulaer, senior writer bij de krant De Morgen, omschreef enkele van de nieuwe verschijnselen als kwikschrik, vliegverdriet, smulschroom, biefstukberouw, plasticpaniek, poolkapparanoia, autorexia en koolstofkramp. We moeten binnenkort met zijn allen op bezoek bij de psychiater om van die ziektes af te geraken.

In de context van het groeiende milieubewustzijn overspoelt een heleboel nieuwe woorden ons. Dat vindt de gewezen lerares talen in mij dan weer een extra positief aspect van deze natuurbeweging. Groen denken en handelen gaat blijkbaar hand in hand met oude begrippen uit de poëtica, zoals assonantie en alliteratie. Alleen al maar je auto aan de kant laten kan je vervullen met emoties die medeklinkers doen rijmen, zoals fietsfier, treintrots of busblij. 

Ik ben tevreden jullie te mogen melden dat ik ook een groene goede daad verricht heb. Er zat aan onze voordeur een meesje, heftig ademend maar verder bewegingloos, met het bekje open. Ik heb het liefdevol opgevangen, in een kartonnen doosje gezet en na consultatie van dokter google wormpjes, graantjes en suikerwater gegeven. Daar kikkerde het danig van op en na enkele minuten zag ik het opvliegen naar een tak waar het zowaar door zijn echte moeder werd afgehaald. Ik wil graag geloven dat het meesje het zonder mij niet gered had. Voortaan draag ik dan ook met trots de eretitels van vogelopvangvrouw, suikerspoedarts en mee(s)moeder.